80's DRESSING CODE: ΤΟ ΙΔΑΝΙΚΟ ΚΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΣΤΥΛ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ

Λοιπόν ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Η δεκαετία του 1980 είναι με διαφορά ότι καλύτερο έχει να επιδείξει ο πλανήτης από το big bang και έπειτα. Από όποια οπτική γωνία και να το δεις θα καταλάβεις ότι έχω δίκιο. 

Είναι η δεκαετία της απόλυτη ελευθερίας, της απόλυτης έκφρασης, της μουσικής σε όλα τα επίπεδα, της πολιτικής του μύθου Ανδρέα Παπανδρέου, τα πακέτα ντελόρ, της βιντεοκασέτας, του Ρότσα, του Ζάετς, του Σαραβάκου, του Τσιαντάκη, της Άντζελας Δημητρίου (a.k.a. Joe Lynn Turner), του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Γιοβάισα, του Γαρδέλη και του Στάθη Ψάλτη, του Χαριτοδιπλωμένου και φυσικά του ντυσίματος, που είναι και το θέμα που μας απασχολεί.

Ερχόμενοι από τη δεκαετία του 1970 τότε που η μόδα πρόσταζε θαλασσί πουκάμισο (παιδί απ’ την Ανάβυσσο – ΕΠΟΣ), παντελόνι καμπάνα και μαλλί «παντοφλέ», βλέπε BEE GEES, η δεκαετία του 1980 έπρεπε να ξεχωρίσει. Η αρχή έγινε το μαγικό 1982 και τη πρώτη ταινία «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα». Λίγο το “Thriller” του Θεού, λίγο οι Roxy Music, ήταν αρκετά προκειμένου να ωθήσουν το σκηνοθέτη Όμηρο Ευστρατιάδη, να πλασάρει το νέο dress code. Το μαλλί, πλέον, ανεμίζει με τη χαρακτηριστική χαίτη, οι καμπάνες έχουν αποσυρθεί και τη θέση τους έχουν πάρει τα παντελόνια «σωλήνες», τα αμάνικα κάνουν δειλά δειλά την εμφάνισή τους και το ασπροπάπουτσο είναι αναπόσπαστο κομμάτι του ντυσίματος. Αν δεν ήσουν κάπως έτσι ντυμένος, αυτομάτως ήσουν «καρεκλάς», «γιεγιές», ο λεγόμενος και «φλώρος» στις μέρες μας.

Καθώς προχωράμε στα μέσα της δεκαετίας κάνει την εμφάνισή του εξ Αμερικής ο Bon Jovi, το MTV, το Miami Vice και όπως ήταν αναμενόμενο οι Έλληνες ηθοποιοί, καλλιτέχνες, αθλητές, οικειοποιούνται της μόδας και σπέρνουν τον πανικό. Ποιος ξεχνάει άλλωστε τη μυθική χαίτη του Νίκου Τσιαντάκη και του Δημήτρη Σαραβάκου καθώς σπριντάριζαν πάνω στη γραμμή του γηπέδου. Επιβλητικοί και οι δύο! Θες να σου θυμίσω τον τεράστιο BIG ALICE; Ναι για τον Κώστα τον Μπίγαλη σου λέω με το ασύλληπτο κοστούμι βγαλμένο από τα όνειρα του τεράστιο George Michael, τον Κώστα Χαριτοδιπλωμένο και την Μαντώ το βιντεοκλίπ του “Lost in the night”; Παρατηρήστε το απόλυτα αρσενικό ντύσιμο – αλητεία του μύθου Κώστα με τη χαίτη – λασπωτήρα, το πέτσινο με τα σηκωμένα μανίκια και το δερμάτινο κολλητό παντελόνι το οποίο έγινε μόδα σε κάθε αρσενικό που σεβόταν τον εαυτό του.

Και σε πάω, φίλε άνδρα αναγνώστη, στον Σταμάτη Γαρδέλη και στον Πάνο Μιχαλόπουλο. Να σου θυμίσω τι φόραγαν; Σου θυμίζω. Μπλούζες οι οποίες στην κυριολεξία ήταν πάνω σε μια κλωστή ραμμένες από το σκίσιμο και τα «φουτουριστικά» σορτς με το «V» στο πλάι, που σε μήκος ήταν εφάμιλλα με το σημερινό κοντό μποξεράκι. Και ξέρεις γιατί τα φόραγαν και τα υποστήριζαν; Γιατί ήταν ΑΡΣΕΝΙΚΑ 100% και δε ντρεπόντουσαν γι’ αυτό. Όπου και αν πήγαιναν έκαναν πάταγο με το ντύσιμό τους και όλοι οι νέοι της εποχής προσπαθούσαν να τους μοιάσουν με το ίδιο ακριβώς ντύσιμο.

Αυτό το ντύσιμο ήταν το φυσιολογικό, το ντύσιμο του μέλλοντος, της αποποινικοποίησης των ενοχών γι’ αυτό που ίσα, η γροθιά στο στομάχι του κάθε συντηρητικού Χριστιανού.
Ήρθε όμως η καταραμένη δεκαετία του 1990 για να τα πάρει και να τα βάλει στο χρονοντούλαπο. Και ναι, μουσικά μέχρι το 1995 το ελληνικό A.O.R. ήταν στο απόγειό του και το ντύσιμο προσπαθούσε να επιβιώσει μέσω της μουσικής αλλά ξαφνικά όλα άλλαξαν και έγιναν μια γλυκιά ανάμνηση.
Ανάμνηση; Δε θα το έλεγα. Ακόμα περπατάω στο δρόμο ντυμένος με αυτό το στυλ, το αρσενικό, το μαγκιόρικο και βλέπω πολλά παιδιά από το συνάφι μου να το στηρίζουν με πάθος, χωρίς να είναι κάποια μόδα. Και ο λόγος είναι απλός και συνοψίζεται σε δύο λέξεις.
ΤΟ ΓΟΥΣΤΑΡΩ. Και εφόσον το γουστάρω θα το κάνω. Πάω να βάλω, λοιπόν, το κοντό φουτουριστικό μου μωβ σορτσάκι asics, την κομμένη μέχρι αηδίας μπλούζα μου KISS, το ασπροπάπουτσο , να πάρω το cabrio, να παίζει από τα ηχεία το «Στοιχηματίζω» και να χυθώ στην Παραλιακή.
Εσείς;